Geen verlossing voor Nina Simone na Mississippi Goddam

In een explosie van opgekropte woede schreef Nina Simone binnen een uur Mississippi Goddam. Het door de Civil Rights Movement omarmde lied veranderde haar leven radicaal. Ze wilde haar witte publiek tot waanzin drijven, tot ze dat zelf bijna werd.

Rob Velthuis

Nog één keer riep Nina Simone op tot revolutie. Daar, op het Harlem Cultural Festival, het Woodstock voor de Afro-Amerikanen in New York City, voelde ze zich al eenzaam en verlaten. De grote leiders van ‘haar’ burgerrechtenorganisatie waren dood, zaten gevangen of waren afgeleid door de oorlog in Vietnam.

Wie nam het nog op voor de rechten van haar donkere volk? Een verloren volk volgens Simone, omdat het niet eens wist waar het vandaan kwam en zich nergens thuis voelde.

Een jaar eerder op 7 april 1968, drie dagen na de moord op Martin Luther King, somde ze de slachtoffers op tijdens het bijna dertien minuten durende geïmproviseerd eerbetoon Why? The King of Love Is Dead). ‘They’re shooting us down one by one’, zingt ze. Om te eindigen met ‘What will happen, now that the King is dead?’

Revolutie

“Het betekende het einde van mijn inspiratie voor de burgerrechtenbeweging en voor de Verenigde Staten”, zou ze later over de moord op King zeggen. Maar op dat podium in Harlem waagde ze na onder meer het lied Revolution nog één poging, met het citeren van het gedicht Are You Ready van David Nelson. ”Zijn jullie er klaar voor om witte dingen kapot te slaan? Zijn jullie er klaar voor om te doden, als dat nodig is? Zijn jullie er klaar voor om zwarte dingen te bouwen?”

Mogelijk mede vanwege dit opruiende optreden van Simone bleven de beelden van deze zwarte tegenhanger van het iconische Woodstock uit diezelfde zomer vijftig jaar lang onverkoopbaar in de archieven. Tot ze in 2021 met de documentaire Summer Of Soul aan de vergetelheid werden onttrokken. Een film die naast een prachtige concertregistratie vooral een indrukwekkend tijdsbeeld vormt van de roerige (eind) jaren zestig.

Simone was met haar voordracht terug bij wat zoveel andere protestzangers voor haar hadden gedaan: vragen stellen. Terwijl ze in haar ‘eerste burgerrechtenlied’ Mississippi Goddam nog antwoorden had geëist en haar witte publiek rauw de toekomst had voorgespiegeld:

Oh but this whole country is full of lies
You’re all gonna die and die like flies

De, soms oncontroleerbare, woede die Nina Simone uitte zou pas in haar laatste levensjaren verdwijnen, dankzij medicijnen die tevens haar talenten afbraken. De door Lou Reed over bestralingstherapie gezongen regel to cure you they must kill you kan voor dat proces symbool staan. Symbool ook voor haar turbulente leven dat beheerst werd door angst en demonen. Een aaneenschakeling van contradicties, van aantrekken en afstoten, van liefde en haat.

Schokkend

Laten we beginnen met de schokkende episode die voor een groot deel verantwoordelijk moet zijn geweest voor de donkere deken die haar omhulde. Dat was toen Simones jaloerse verloofde haar een pistool op het hoofd zette, vastbond, verkrachtte en in elkaar sloeg.

Tegen de adviezen van twee psychologen in trouwde Simone vervolgens toch met Andrew Stroud. Hij was een gevreesde, gewelddadige rechercheur, die zijn baan opzegde, Simones manager werd en vader van haar enige kind Lisa. Stroud hielp de pianiste/zangeres met een lucratieve carrière, maakte haar droom waar om in Carnegie Hall te spelen, zij het niet zoals ze wilde als klassiek pianiste, maar bleef een bedreiging.

Vlucht

Simone klaagde altijd dat Stroud haar veel te hard liet werken. Toen ze als ster haar stem verhief voor de Civil Rights Movement, wilde Stroud die opstandigheid bovendien uit commercieel oogpunt temperen. Ze verliet hem begin jaren zeventig, toen ze met haar dochter gedesillusioneerd vluchtte naar Liberia.

Daar, onder de mensen van haar oorsprong voelde ze zich ‘in een perfecte wereld’ even een prinses. Wrang genoeg kon ze daar niet de moeder voor haar dochter zijn zoals ze wenste dat háár moeder voor haar was geweest. In eenzame, depressieve buien sloeg ze Lisa, die later zou verklaren: “Van mijn troost veranderde ze in het monster in mijn leven.”

Arme oorsprong

Nina Simone werd op 21 februari 1933 in Tryon, North Carolina geboren als Eunice Kathleen Waymon. Als zesde van acht kinderen groeide ze op in een arm gezin. Met vader John, die vele baantjes had, en moeder Mary Kate, kleindochter van slaven, die de familietraditie van rondreizende methodistische dominee vervulde, naast schoonmaakwerk.

Nina was een vaderskindje. Van haar afstandelijke moeder kreeg ze weinig liefde. Waar John haar het speelse kind liet zijn, hield Mary Kate de teugels strak: “Ik had behoefte aan iemand om mee te spelen. Maar bij ons thuis was alles serieus”, zegt ze in de biografie Nina Simone. “Niemand maakte grapjes. We speelden nooit spelletjes. We mochten niet dansen of boogiewoogie spelen. Alles was nee.”

Intimiderend

Muziek noemde ze haar redding, ofschoon dat wel betekende dat ze door haar moeder als kleuter al werd belast met een vol programma spelen in en voor de kerk. Dat noemde ze later saai en intimiderend.

De kleine Eunice had een absoluut gehoor, op haar derde speelde ze al piano. Liefde van een vrouw kreeg ze van de blanke Muriel Mazzanovich (miss Mazzy), een muzieklerares die haar op haar zevende hoorde piano spelen als begeleidster van het kerkkoor. Ze onderkende haar talent, gaf haar les en richtte het Eunice Wayman Fonds op, waaruit op de middelbare school haar pianostudie werd betaald.

Latent was ook haar absolute gevoel voor onrecht al aanwezig. Later kon ze woedend worden om het feit dat binnen het gezin nooit met een woord werd gerept over discriminatie van donkere Amerikanen, zeker in het zuidelijke deel van de VS waar ze woonden.

Ondanks het isolement waarin haar intensieve pianostudie haar bracht, druppelde dat gif vanzelf binnen. Op het moment dat ze te oud werd geacht om nog te mogen spelen met David, haar vriendje uit het blanke gezin waar haar moeder schoonmaakte. En als ze na haar pianoles haar sandwich niet binnen aan de bar mocht opeten. Buiten moest ze staan, buitengesloten zoals ze zich in haar leven zo vaak zou voelen.

Als tienjarige kwam ze tot verbijstering van haar ouders in opstand. Nina zou in de bibliotheek haar eerste pianorecital spelen waarvoor de sponsors van haar fonds waren uitgenodigd. Toen vader en moeder op de eerste rij moesten plaatsmaken voor blanken, weigerde hun kind te spelen.

“Mijn moeder is een zwarte vrouw. Als zij niet op een plaats mag zitten waar ze mijn handen kan zien, speel ik niet. Papa, je mag me slaan en je mag me schoppen, doe wat je wilt, maar ik speel niet.” Om vervolgens met haar optreden te wachten tot de situatie was opgelost zoals ze eiste. Zo wierp ze haar schaduw van radicale, compromisloze ster voor zich uit.

Afwijzing

Toch bleef de echte cultuurschok niet uit. Tryon was een vriendelijk plaatsje vergeleken bij het kille Ashville, waar ze op de middelbare school eenzelfde loodzwaar programma van school en de dagelijkse zeven tot acht uren pianostudie volgde. Vervolgens werd ze ondanks een perfecte auditie afgewezen voor een studiebeurs op het vermaarde Curtis Institute in Philadelphia.

“Ik snapte niet waarom ik de beurs niet kreeg. Ik had mensen om me heen die wisten hoe goed ik was, en ze zeiden: ’Nina, het is omdat je zwart bent’. Dat schokte me.”

Klassiek pianiste

Haar droom om de eerste zwarte klassieke toppianiste in de VS te worden, was daarmee in duigen gevallen. Ze richtte zich aanvankelijk op het geven van pianolessen, tot ze van haar leerlingen hoorde dat optreden lucratiever was.

Om het spelen van ‘duivelse muziek’ in ‘een ranzige bar’ voor haar moeder te verdoezelen koos ze een nieuwe naam. Ze verbasterde Niña, zoals een vroeger vriendje haar noemde, tot Nina. En leende bij de Franse actrice Simone Signoret haar nieuwe achternaam.

Om niet meteen te worden ontslagen, volgde ze met tegenzin de eis van haar werkgever op: de tweede dag ging ze zingen, met die karakteristieke bariton die volgens haar kon klinken als gruis én als koffie met room.

Improviseren

Na al die studie-uren om de vaste structuren van Bach, Beethoven, Debussy, Brahms en andere componisten perfect te beheersen, moest ze ineens vrij improviseren. Ze werd er een meester in. Waarbij ze jazz, blues, folk en soul mengde met klassieke pianopassages, daarbij constant van toonsoort wisselde en zo een oeuvre van geheel eigen signatuur creëerde. “Zwarte klassieke muziek”, noemde ze die.

Toch vond ze die inferieur aan échte klassieke muziek. Ze verwierp lange tijd de kracht van songteksten en vond het vreselijk dat ze urenlang spelend behang was voor het rumoerige nachtclubpubliek.

Dat zou met haar snel groeiende bekendheid, aanvankelijk door vertolkingen van vrolijke liedjes van derden, snel veranderen. Eenmaal de ster, die zich na een toegekend doctoraat zelfs doctor liet noemen, kwam zij niet meer voor het publiek. Het publiek kwam voor haar en moest voldoen aan háár eisen.

Als ze te laat was (meestal) hadden de toeschouwers maar te wachten. Als ze speelde moesten ze hun kop houden, of anders oprotten. Ze hadden haar nukkig gedrag, preken en woedeaanvallen maar te slikken. Het kwam voor dat ze gezeten op de pianokruk eerst haar gage cash opeiste voor ze begon. Werd zo voor een uur betaald, dan was het optreden geen minuut langer.

Mississippi Goddam

En opeens omhelsde ze de kracht van liedteksten, zoals zij die als geen ander vol verontwaardiging en woede de zaal kon insmijten. Dat keerpunt was Mississippi Goddam. Een woordenstroom die in 1963, precies honderd jaar na afschaffing van de slavernij, binnen een uur als lava uit deze al lang borrelende vulkaan stroomde.

Alabama’s gotten me so upset
Tennessee made me lose my rest
And everybody knows about Mississippi Goddam

In de biografie Nina Simone van Alan Light is te lezen hoe agressief Simone kon zijn. Ze stuurde ooit huurmoordenaars op haar inmiddels ex-man Stroud af, bedreigde velen met de dood, liep dreigend met messen en revolvers rond en schoot in haar nadagen in Frankrijk daadwerkelijk twee buurjongens met een schot hagel in de benen.

Doden met een zelfgemaakt geweer was haar eerste reactie op het nieuws van vier omgekomen Afrikaans-Amerikaanse kinderen bij een bomaanslag van de Ku Klux Klan in een baptistenkerk in Birmingham, Alabama. Tennessee was een centrum van onrust en twee maanden eerder bracht de moord op burgerrechten-activist Medgar Evers in Jackson, Mississippi een stroom van protestliederen op gang. Onder meer Only a Pawn in Their Game van de jonge Bob Dylan.

Antwoorden eisen

Dylan, een bewonderaar van Simone, had eerder Masters of War geschreven als aanklacht tegen de wapenwedloop. Maar waar Dylan slechts de oorlogsarchitecten van harte dood wenste (And I’ll stand over your grave ‘Til I’m sure that you’re dead) richtte Simone haar pijlen op heel wit Amerika, direct en antwoorden eisend. En dat als zwarte vrouw, een minderheid van een minderheid.

Simone was een vrije geest in een tijd dat intellect bij vrouwen niet werd gewaardeerd. Komiek en activist Dick Gregory prees: “Wij wilden het allemaal zeggen. Maar zij zei het!” Het nummer was niet alleen grensverleggend vanwege de onomwonden eisen, maar ook vanwege de even duistere als werkelijke beelden die ze opriep.

Hound dogs on my trail
School children sitting in jail
Black cat cross my path
I think every day’s gonna be my last

En godverdomme die vloek natuurlijk. Goddam werd in vooral de zuidelijke staten aangevoerd als excuus om het nummer op radio en televisie te verbieden. Opgestuurde singles van het nummer werden kapot teruggestuurd. Zalen werden terughoudender om haar te boeken, zeker toen bleek dat de druk er bij lange na niet af was. Ze begon pas.

Wat er bij haar desondanks niet in ging, was dat grote, maar minder uitgesproken tijdgenoten als Aretha Franklin wel (financieel) werden gewaardeerd. Want niet alleen door gelijkheid werd ze beheerst, ook door haar zucht naar een leven als verheven koningin. Ze had al snel sterallures en gaf geld met scheppen uit.

Boodschap

Toch liet Simone zich door toenemende financiële problemen en onder de druk van haar man niet afbrengen van de hogere zin van het leven. “Ik moet mijn talent inzetten om donkere mensen te helpen, dat werd de kern van mijn leven. Ik veranderde toen ze die meisjes in Alabama vermoordden. Kunstenaars die geen boodschappen verkondigen zijn waarschijnlijk gelukkiger. Maar hoe kan je artiest zijn als je niets laat zien van de tijd waarin je leeft?”

Uit de trotse wijze waarop ze in Afrikaanse gewaden en met Afro-kapsel achter haar piano ging plaatsnemen, sprak minachting voor haar blanke publiek. Welbewust zocht ze in haar agressie de grenzen op.

“Ik wil de mensen zo hard door elkaar schudden dat ze aan het einde van de avond, als ze de club verlaten, in puin liggen. Ik wil ze in hun eigen holen opzoeken, die elegante types met hun achterhaalde ideeën en hun arrogantie. Ik wil ze tot waanzin drijven.”

Kankergezwel

“Ik ben ziek van het establishment. Ik vind de Amerikaanse maatschappij een kankergezwel en dat moet worden blootgelegd voor het kan genezen.” In Mississippi Goddam deed ze dat briljant door het stereotype witte vooroordeel over zwarten (Too damn lazy!) om te draaien.

Waar openlijke protesten tegen discriminatie gewelddadig de kop werden ingeslagen, was doelbewuste traagheid de enige vorm van veilig protest.

Don’t tell me
I tell you
Me and my people just about due
I’ve been there so I know
They keep on saying “Go slow!”

But that’s just the trouble
“do it slow”
Washing the windows
“do it slow”
Picking the cotton
“do it slow”
You’re just plain rotten
“do it slow”
You’re too damn lazy
“do it slow”
The thinking’s crazy
“do it slow”
Where am I going
What am I doing
I don’t know
I don’t know

Vervolgens verwijt Simone dat juist wit Amerika met de al jaren klinkende beloftes vertraagt.

I don’t trust you any more
You keep on saying “Go slow!”
“Go slow!”

But that’s just the trouble
“do it slow”
Desegregation
“do it slow”
Mass participation
“do it slow”
Reunification
“do it slow”
Do things gradually
“do it slow”
But bring more tragedy
“do it slow”
Why don’t you see it
Why don’t you feel it
I don’t know
I don’t know

Simone pepert het haar wit publiek in met een arrangement dat haar dualisme weerspiegelt. Ze presenteert het nummer cynisch als “een showmelodie waarvoor de show nog niet is geschreven”. Woede en gif, verpakt in een makkelijk mee te zingen variétédeuntje.

Haar dochter Lisa: “Mama zei dat haar stem brak. En dat je aan haar nummers hoort of ze zijn opgenomen voor of nadat ze kwaad werd. Het was of haar stem lager was geworden.”

Intellectuelen

“Door de burgerrechtenbeweging kon ik mezelf laten horen over wat ik altijd al had gevoeld”, aldus Simone. Ze stelde zelfs dat ze de Civil Rights Movement niet vertegenwoordigde, maar wás. Ze sloot zich in New York aan bij intellectuele schrijvers en artiesten, onder wie haar vrienden James Baldwin, Lorraine Hansberry en Langston Hughes.

Simone verkeerde na zijn dood in de nabijheid van het gezin van Malcolm X. Lisa werd er bij afwezigheid van haar vader en moeder zelfs hele periodes in opgenomen. Simone bleef altijd een voorstander van de door Malcolm X aanvankelijk gepredikte scheiding van wit en zwart.

 You don’t have to live next to me
Just give me my equality

“We spraken nooit over mannen of kleren”, schreef Simone decennia later in haar memoires. “Het ging altijd over Marx, Lenin en de revolutie – echte vrouwenpraat.”

Mississippi Goddam werd geadopteerd door de burgerrechtenorganisatie. In maart 1965 speelde Simone het nummer in een naargeestige sfeer tijdens de befaamde protestmars van Montgomery naar Selma. Het podium was gebouwd op lege grafkisten.

Martin Luther King

Daar maakte Simone kennis met Martin Luther King, waarbij ze hem onomwonden haar positie duidelijk maakte: “Ik ben niet geweldloos”. Ze werd rustig toen King antwoordde: “Maak je geen zorgen, zuster.” De zorgen om Simone groeiden wel, zeker die van haar man. Ze werd onhandelbaar, leed aan depressies en schoffeerde haar publiek. En bleef steeds meer nummers brengen die de Amerikaanse maatschappij een spiegel voorhielden.

• 

• 

To be Young, Gifted and Black; Four Woman; I Wish I Knew How It Would Be To Be Free; Strange Fruit. Tot ze zich na de dood van King verloren voelde en uit de Verenigde Staten vluchtte.

Lord have mercy on this land of mine
We all gonna get it in due time
I don’t belong here
I don’t belong there
I’ve even stopped believing in prayer

Lisa: “Veel mensen denken dat ze pas Nina Simone werd als ze het podium betrad. Maar mijn moeder was 24 uur per dag Nina Simone. Ze kon niet zichzelf zijn, en werd niet bemind om wie ze was als ze niet achter de piano zat en zong.”

Ze gleed begin jaren zeventig weg als ‘hogepriester van de soul’. Optreden werd zeldzaam, ze maakte geen platen en dreigde door belastingschulden failliet te gaan. Lisa verliet haar steeds gewelddadiger, door demonen beheerste moeder, die wanhopig op zoek was naar een nieuwe liefde. En als ze die vond, weer afstootte. “Je hebt dit leven zelf gecreëerd en zult erin moeten leven ”, hield Baldwin haar vaak voor.

Nomade

Liberia, Zwitserland, Nederland, Frankrijk en af en toe de Verenigde Staten. Ze zwierf als een nomade over de wereld, tot ze terug was bij haar armoedige oorsprong, of zelfs erger. Een aan de grond geraakte ster die in Parijs amper een nachtclub vol kreeg voor urenlange optredens die 300 dollar per avond opleverden. Wonend in een vervuild appartement.

Zo trof haar Nederlandse fan en vriend Gerrit de Bruin haar in de jaren tachtig ‘levend in extremen‘ aan. Hij bracht haar onder in Nijmegen, waar ze twee jaar woonde. In de biografie Nina Simone noemt haar toenmalige promotor Raymond Gonzalez haar “angstaanjagend”. Ze was impulsief, vaak dronken en bedreigde fans.

Bipolaire stoornis

Een Nijmeegse arts constateerde een bipolaire stoornis en schreef haar Trifanol voor. Dat hield haar rustig, maar had ook nadelen. Het medicijn had een negatieve invloed op haar motorische vaardigheden, spraak en pianospel. En dat had weer tot gevolg dat er geruchten op gang kwamen over drank- en drugsverslaving, zelfs krankzinnigheid.

Ofschoon de carrière van Simone weer op de rails kwam, bleef haar persoonlijke leven een chaos. Ze moest door een team van drie (!) managers constant in de gaten worden gehouden omdat ze soms stopte met medicatie. Dan kon ze van het ene op het andere moment van goedgemutst terugvallen in depressies en woedeaanvallen, en vormde ze een bedreiging voor haar omgeving.

Haar team kreeg het voor elkaar dat ze weer veel werd gevraagd voor concerten, die goed waren. Vervolgens deed het parfummerk Chanel No.5 de rest door haar originele opname van My Baby Just Cares For Me uit 1985 voor een commercial te gebruiken. Ze werd populair bij een groot, nieuw, jong publiek. De vraag naar haar platen groeide en via rechtszaken tegen de door haar zo gehate muziekindustrie werden oude contracten op lucratieve wijze aangepast.

Actueel

Ook afgelopen decennium was sprake van hernieuwde belangstelling. Haar protestnummers blijven in Amerika actueel vanwege het politiegeweld tegen zwarten. Haar liedjes werden door bekende rappers omgewerkt. Er verschenen films en boeken en er werden hommages georganiseerd in New York, en vorig jaar nog in het Amsterdamse Concertgebouw.

Maar ze bleef wispelturig. De vrijheid die ze voor haar Afrikaans-Amerikaanse volk nastreefde, zou ze voor zichzelf nooit vinden. Vrijheid, die ze omschreef als “Vrij van angst. Als ik dat maar de helft van mijn leven kon zijn”.

Observatie

Ze bleef optreden tot vlak voor haar dood in 2003 aan borstkanker. In Nina Simone is een opmerkelijke observatie te lezen van Nick Cave, die in 1999 door Simone werd gevraagd haar aan te kondigen voor haar optreden op het Meltdown Festival in Londen. “Ze zei: ‘Ik wil dat je me aankondigt en dat moet op de juiste manier: ik ben dr. Nina Simone’. Ze was zo boos en angstaanjagend dat ik dacht: oké, prima.”

“Ze nam plaats achter de piano, haalde de kauwgom uit haar mond en plakte het op de Steinway. Ze keek naar die piano alsof hij haar vijand was en begon met veel agressie aan haar eerste nummer. In de loop van het optreden werden de liedjes steeds mooier en je zag dat ze ervan ging genieten. Je werd er koud van als je er naar keek. Aan het einde was het alsof ze een transformatie had ondergaan, alsof ze haar eigen verlossing had bewerkstelligd.”

Geëerd en gerehabiliteerd

De Library of Congress in Washington, de nationale bibliotheek van de VS en een van de belangrijkste bibliotheken ter wereld, nam Mississippi Goddam op in het nationaal register als lied van ‘cultureel, historisch en esthetisch belang’. In 2008 werd Nina Simone toegevoegd aan de Rock & Roll Hall of Fame.
Op de valreep van haar leven trachtte het Curtis Institute in Philadelphia de blunder van de geweigerde studiebeurs weg te poetsen. Op 19 april 2003 werd Nina Simone door het conservatorium benoemd tot honorair doctor in de muziek en menswetenschappen. Twee dagen later overleed ze in haar Franse woonplaats Carry-Le-Rouet.

Mississippi Goddam

(The name of this tune is Mississippi Goddam
And I mean every word of it)

Alabama’s gotten me so upset
Tennessee made me lose my rest
And everybody knows about Mississippi Goddam

Alabama’s gotten me so upset
Tennessee made me lose my rest
And everybody knows about Mississippi Goddam

Can’t you see it
Can’t you feel it
It’s all in the air
I can’t stand the pressure much longer
Somebody say a prayer

Alabama’s gotten me so upset
Tennessee made me lose my rest
And everybody knows about Mississippi Goddam

(This is a show tune, but the show hasn’t been written for it, yet)

Hound dogs on my trail
School children sitting in jail
Black cat cross my path
I think every day’s gonna be my last

Lord have mercy on this land of mine
We all gonna get it in due time
I don’t belong here
I don’t belong there
I’ve even stopped believing in prayer

Don’t tell me
I tell you
Me and my people just about due
I’ve been there so I know
They keep on saying “Go slow!”

But that’s just the trouble
“do it slow”
Washing the windows
“do it slow”
Picking the cotton
“do it slow”
You’re just plain rotten
“do it slow”
You’re too damn lazy
“do it slow”
The thinking’s crazy
“do it slow”
Where am I going
What am I doing
I don’t know
I don’t know

Just try to do your very best
Stand up be counted with all the rest
For everybody knows about Mississippi Goddam

I made you thought I was kiddin’

Picket lines
School boy cots
They try to say it’s a communist plot
All I want is equality
for my sister my brother my people and me

Yes you lied to me all these years
You told me to wash and clean my ears
And talk real fine just like a lady
And you’d stop calling me Sister Sadie

Oh but this whole country is full of lies
You’re all gonna die and die like flies
I don’t trust you any more
You keep on saying “Go slow!”
“Go slow!”

But that’s just the trouble
“do it slow”
Desegregation
“do it slow”
Mass participation
“do it slow”
Reunification
“do it slow”
Do things gradually
“do it slow”
But bring more tragedy
“do it slow”
Why don’t you see it
Why don’t you feel it
I don’t know
I don’t know

You don’t have to live next to me
Just give me my equality
Everybody knows about Mississippi
Everybody knows about Alabama
Everybody knows about Mississippi Goddam

(That’s it!)